Psychoterapia behawioralna została opracowana w oparciu o prawa uczenia się, zwłaszcza zasady warunkowania. Wywodzi się z behawioryzmu.
Opiera się ona na technikach treningowych, takich jak np. trening relaksacji, wykorzystywany w systematycznej desensytyzacji (odwrażliwianiu) pomocnej w leczeniu fobii, czy trening asertywności.
Psychoterapia behawioralna skupia się wyłącznie na zachowaniu człowieka, jako jego naturalnej reakcji na wpływy otoczenia. Ważne jest tu i teraz, natomiast nieistotne są wydarzenia z przeszłości.
Pomoc w zmianie niepożądanego zachowania odbywa się bez analizy jego nieświadomych przyczyn, których istnienia behawioryzm nie uznaje. Terapeuta w tym rodzaju psychoterapii pełni funkcję aktywną i dyrektywną – wyjaśnia, proponuje, doradza, wspiera, motywuje i wyznacza zadania. Pacjent natomiast jest kimś w rodzaju ucznia – oczekuje się od niego przede wszystkim gotowości do aktywnych zmian. (źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Psychoterapia_behawioralna)
Psychoterapia poznawczo – behawioralna jest jednym z podejść terapeutycznych, ale za to jednym z lepiej zbadanych podejść, którego skuteczność została udokumentowana badaniami klinicznymi. Ogólnie mówiąc jest nastawiona na zmianę myślenia (sfera poznawcza) i zmianę zachowań (sfera behawioralna).
Terapia poznawczo-behawioralna jest nastawiona na rozwiązywanie bieżących, konkretnych trudności i problemów, a zatem skoncentrowana tu i teraz,(co nie znaczy, ze nie sięga się czasem do przeszłości ), na ogół jeden raz w tygodniu, (zdarzają się terapie dłużej trwające, jeżeli dotyczą problemów bardzo złożonych i utrwalonych ) i wreszcie oparta na współpracy – terapeuta i klient wspólnie wypracowują optymalny przebieg procesu terapeutycznego. (ŹRÓDŁO: http://www.cbtporadnia.pl/)