Każde dziecko powinno być poddane indywidualnej diagnozie i obserwacji logopedycznej określającej deficyty i mocne strony w rozwoju komunikacji i systemu językowego dziecka. Program terapii powinien odpowiadać na potrzeby dziecka i zmierzać do spontanicznego używania w życiu codziennym trenowanych umiejętności komunikacyjnych. (źródło)
„Większość osób z łagodnymi formami ASD ma stosunkowo dobrze rozwinięte umiejętności językowe. Takie osoby mogą mówić płynnie, pełnymi zdaniami, robią mało błędów gramatycznych lub nie robią ich wcale. Często jednak mają pewne trudności z używaniem języka w kontekście społecznym podczas wymiany myśli i informacji z innymi ludźmi” (Ozonoff, Dawson, McPartland, 2015).
Zwykle sprawiają im problemy abstrakcyjne lub złożone koncepcje językowe. Jeśli to, co mówimy, nie oznacza dosłownie tego, co mamy na myśli (np. posługujemy się sarkazmem, żartujemy, używamy metafor lub innych środków stylistycznych), dziecko z ASD może nas źle zrozumieć. Wszystkie te trudności są zbiorczo nazywane deficytami „pragmatyki” języka. Istnieją niepisane zasady prowadzenia rozmowy, których większość z nas uczy się naturalnie i które obowiązują w sposób domniemany. Są wśród nich: mówienie na przemian, udzielanie informacji tak, żeby była zrozumiała bez używania zbyt wielu słów, podawanie tylko istotnych wiadomości.
Trening umiejętności komunikacyjnych ma na celu nabycie umiejętności jak wybierać odpowiednie tematy, jak się ich trzymać podczas rozmowy, jak przejść do nowego zagadnienia. Ważne jest też opanować umiejętność „czytania” innych ludzi i dostosowania konwersacji do potrzeb osoby, z którą rozmawiamy. Dzieci z ASD często nie rozumieją tych zasad i muszą się ich nauczyć – a to ma umożliwić im uczęszczanie na zajęcia z treningu umiejętności komunikacyjnych. (źródło)