Miesiąc: wrzesień 2018

Nasze ręce jako wyspecjalizowany narząd odpowiedzialne są w naszym ciele za wiele funkcji, m.in. za: popychanie, podnoszenie ciężarów, siłowanie się. Jednocześnie ręce potrafią wykonywać bardzo precyzyjne i skomplikowane ruchy w zakresie: samoobsługi, rysowania, pisania, a nawet artykulacji i szeroko pojętej komunikacji.

Jeżeli u dziecka pojawiają się dysfunkcje w obszarze motoryki małej rąk, wówczas zaleca się zastosowanie zajęć z zakresu terapii ręki.

Terapia ręki to przede wszystkim usprawnianie małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców. Terapia ręki to również dostarczanie wrażeń dotykowych, umożliwiających poznawanie różnych kształtów, struktur materiałów oraz nabywanie umiejętności ich rozróżniania.

Głównym celem terapii ręki jest osiągnięcie samodzielności w zakresie podstawowych czynności życia codziennego.

Do innych celów terapii ręki zalicza się także:

• poprawę umiejętności chwytu
• wypracowanie zdolności skupienia uwagi i patrzenia
• wzmacnianie koncentracji
• poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej
• przekraczanie linii środka ciała.

Terapia ręki przeznaczona jest dla dzieci:

• niechętnie podejmujących czynności manualne (np. malowanie, lepienie z plasteliny) oraz mających problem z koordynacją obu rąk w trakcie wykonywania tych czynności, a także z koordynacją wzrokowo-ruchową
• mających znacznie obniżone lub wzmożone napięcie mięśniowe w obrębie kończyny górnej (obręczy barkowej, stawu łokciowego, w obrębie nadgarstka i stawów palców)
• mających problem w zakresie samoobsługi
• z nadwrażliwością dotykową oraz niedowrażliwionych dotykowo
• niewidomych i słabowidzących (dłonie dla tych dzieci są zmysłem kompensującym uszkodzony analizator wzrokowy)

ŹRÓDŁO: http://www.wesolakraina-rehabilitacja.pl/terapie/terapia-r%C4%99ki/

Psychoterapia behawioralna została opracowana w oparciu o prawa uczenia się, zwłaszcza zasady warunkowania. Wywodzi się z behawioryzmu.

Opiera się ona na technikach treningowych, takich jak np. trening relaksacji, wykorzystywany w systematycznej desensytyzacji (odwrażliwianiu) pomocnej w leczeniu fobii, czy trening asertywności.

Psychoterapia behawioralna skupia się wyłącznie na zachowaniu człowieka, jako jego naturalnej reakcji na wpływy otoczenia. Ważne jest tu i teraz, natomiast nieistotne są wydarzenia z przeszłości.

Pomoc w zmianie niepożądanego zachowania odbywa się bez analizy jego nieświadomych przyczyn, których istnienia behawioryzm nie uznaje. Terapeuta w tym rodzaju psychoterapii pełni funkcję aktywną i dyrektywną – wyjaśnia, proponuje, doradza, wspiera, motywuje i wyznacza zadania. Pacjent natomiast jest kimś w rodzaju ucznia – oczekuje się od niego przede wszystkim gotowości do aktywnych zmian. (źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Psychoterapia_behawioralna)

Psychoterapia poznawczo – behawioralna  jest jednym z podejść  terapeutycznych, ale za to jednym z lepiej zbadanych podejść, którego skuteczność została udokumentowana badaniami klinicznymi. Ogólnie mówiąc  jest nastawiona na zmianę myślenia (sfera poznawcza) i zmianę zachowań (sfera behawioralna).

Terapia poznawczo-behawioralna jest nastawiona na rozwiązywanie bieżących, konkretnych trudności i problemów, a zatem skoncentrowana tu i teraz,(co nie znaczy, ze nie sięga się czasem do przeszłości ), na ogół jeden raz w tygodniu, (zdarzają się terapie dłużej trwające, jeżeli dotyczą problemów bardzo złożonych i utrwalonych ) i wreszcie oparta na współpracy – terapeuta i klient wspólnie wypracowują optymalny przebieg procesu terapeutycznego.  (ŹRÓDŁO: http://www.cbtporadnia.pl/)

Terapia psychomotoryczna wg Procus i Block mieści się w nurcie terapii integracyjnych. Służy ona likwidowaniu różnego rodzaju patologii i zaburzeń: ruchu, koordynacji wzrokowo-ruchowej, zachowania, emocji, pamięci, uwagi, mowy, czytania i pisania.

W modelu terapii psychomotorycznej, wypracowanym przez Marcele Procus i Michelle Block fundamentalne jest założenie, że „przez usprawnienie ciała, osiągnięcie ruchu dowolnego (tj. celowego) dziecko dochodzi stopniowo do panowania nad sobą, a to prowadzi do lepszego posługiwania się pamięcią, rozumowaniem i mową”.

Terapia prowadzona jest przez dwóch specjalistów i przewiduje odbywanie przez okres 3-6 miesięcy 30-35 sesji zajęć po półtorej godziny w małej grupie rówieśników . Ułatwia to proces uświadamiania sobie przez dziecko obrazu własnego ciała przez porównanie, naśladownictwo (imitację pozycji) lub współzawodnictwo. Mała grupa dzieci, ćwicząca z dwiema osobami dorosłymi powala na obserwację cech osobowości dziecka, jego relacji z otoczeniem i daje okazję do ich ewentualnej korekty. Zachowanie dziecka jest monitorowane w odniesieniu do stopniowego uzyskiwania własnej tożsamości i wypracowywania schematu ciała. Jednym z ważnych elementów tej metody jest powtarzanie tego samego planu ćwiczeń podczas każdej z około 30 sesji. Służy to tworzeniu się struktury w czasie i antycypacji zdarzeń. Antycypacja prowadzi do lepszej kontroli emocji, obniżenia lęku, a przez to, do zmniejszenia nadpobudliwości, psychoruchowej, agresywności, lepszej akceptacji sytuacji stresogennych. Zajęcia te są zrozumiałą dla dziecka okazją do nauki nowych i skutecznych strategii funkcjonalnych.

Zajęcia prowadzą mgr Stanisława Stus i mgr Alicja Ochota

Schemat zajęć terapii psychomotorycznej:

1. Powitanie
2. Przebieranie się i składanie ubrania
3. Toaleta
4. Masaż
5. Ćwiczenia indukcyjne
6. Ćwiczenia dużej motoryki
7. Ćwiczenia schematu ciała
8. Aplikacje
9. Ubieranie się
10. Pożegnanie

Integracja sensoryczna to zdolność dziecka do odczuwania, rozumienia i organizowania informacji dostarczanych przez zmysły z otoczenia oraz z własnego organizmu. Mówiąc w skrócie, integracja sensoryczna pozwala segregować, porządkować i składać razem pojedyncze bodźce w pełne funkcje mózgu. Gdy funkcje te są zrównoważone, motoryka ciała łatwo dostosowuje się do otoczenia, umysł łatwo przyswaja informacje, a „dobre” zachowanie pojawia się w sposób naturalny. Integracja sensoryczna wpływa także na rozwój dziecka, zdolność do nauki i samoocenę.

Podczas terapii dziecko będzie zachęcane i kierowane do wykonywania aktywności, które będą wyzwalać i prowokować odpowiednie, skuteczne reakcje na bodźce sensoryczne. W trakcie zajęć wykonywane będą odpowiednie dla Państwa dziecka aktywności dostarczające stymulacji przedsionkowej, proprioceptywnej oraz dotykowej. Stopień trudności tych aktywności będzie stopniowo wzrastać tak, aby wymagać od dziecka bardziej zorganizowanych i zaawansowanych reakcji. W trakcie terapii preferowane są ukierunkowane zabawy i aktywności swobodnie wykonywane przez dzieci, wyzwalające automatyczne reakcje sensoryczne, aniżeli instruowane, narzucone i ćwiczone konkretne reakcje na bodźce.

Ćwiczenie konkretnych umiejętności nie jest zwykle celem terapii Integracji Sensorycznej. Dziecko w większości nie będzie ćwiczyło takich czynności jak: chodzenie po równoważni, łapanie piłki, pisanie długopisem, podskoki na jednej nodze. Stosowane raczej będą aktywności rozwijające podstawowe umiejętności, które umożliwią dziecku nauczenie się efektywne powyższych czynności /np. łapania piłki/. W niektórych jednak sytuacjach dziecko może być poddane ćwiczeniom konkretnych czynności ruchowych. Może to mieć miejsce w przypadku dzieci, u których wyćwiczenie takich umiejętności jest kluczowe dla rozwoju jego poczucia wartości oraz stosunków z rówieśnikami.

Wskazane mogą być dodatkowe zajęcia ruchowe, które są niezmiernie ważne ale nie są równoznaczne z aktywnościami z zakresu Integracji Sensorycznej.

Ważnym aspektem terapii Integracji Sensorycznej jest motywacja dziecka. Gra ona ważną rolę przy doborze ćwiczeń. Większość dzieci poszukuje i domaga się tych aktywności, które są dla nich najbardziej wskazane na danym etapie rozwoju. Stanowi to dla terapeuty ważną informację dotyczącą zainteresowania i motywacji dziecka. Czynniki te brane są pod uwagę przy doborze aktywności. Niektórym dzieciom terapeuta pozostawi wiele swobody przy wyborze zabaw i ćwiczeń. Innym dzieciom, które mają trudności z wybraniem odpowiedniej aktywności terapeuta zaproponuje dużą ilość zabaw przez siebie wyselekcjonowanych. Nawet w takiej sytuacji dziecko będzie zachęcane do czynnego udziału w zabawie. Rzadko się zdarza, aby dziecko było tylko biernym uczestnikiem stymulacji, ponieważ aktywny udział i eksploracja umożliwia dziecku bardziej dojrzałe i lepiej zorganizowane przetwarzanie informacji sensorycznych.

Terapia Integracji Sensorycznej jest zazwyczaj dla dziecka przyjemnością. Otoczenie terapeutyczne jest wyposażone w różnorodny sprzęt taki jak: zjeżdżalnie, platformy do huśtania, liny do wspinania, koła do wskakiwania, trapezy do huśtania. Dla dziecka terapia jest zabawą i może taką wydawać się dorosłym. Ale jest to jednocześnie ciężka praca, bo pod kierunkiem wykwalifikowanego terapeuty dziecko jest w stanie osiągnąć sukces, który prawdopodobnie byłby niemożliwy w całkowicie spontanicznej zabawie. Faktem jest, że wiele dzieci z problemami Integracji Sensorycznej nie potrafi bez pomocy bawić się efektywnie i w sposób zorganizowany. Tworzenie atmosfery zabawy nie służy jedynie przyjemności. W takiej atmosferze dziecko jest bardziej zaangażowane w aktywności i robi większe i szybsze postępy niż dziecko niezaangażowane.

Zajęcia prowadzi Pani Irenka i Pani Anna G.

Źródło: www.integracjasensoryczna.org.pl

Muzykoterapia – dziedzina posługująca się muzyką lub jej elementami w celu przywracania zdrowia lub poprawy funkcjonowania osób z różnorodnymi problemami natury emocjonalnej, fizycznej lub umysłowej.

Podstawowym środkiem oddziaływania w muzykoterapii jest dźwięk, muzyka, która często jest wyzwalaczem i katalizatorem przeżyć i emocji. Ze względu na techniki stosowane obecnie w muzykoterapii zasadniczo wyróżnia się podział na: muzykoterapię aktywną, do której zalicza się oddziaływania angażujące „fizycznie” (jak śpiew, gra na instrumentach, ruch przy muzyce, improwizacja) oraz muzykoterapię receptywną, której podstawą jest słuchanie muzyki, relaksacja i wizualizacja. Równolegle istnieje, bazujące na metodach i podejściach, rozróżnienie na „muzykę w terapii” oraz „muzykę jako terapię”. W pierwszym przypadku muzyka stosowana jest jako element każdej sesji – istotny, jednak nie zawsze podstawowy. Często stanowi tło lub uzupełnienie stosowanych technik psychoterapeutycznych czy ćwiczeń rehabilitacyjnych. Koncepcja „muzyki jako terapii” wyznacza muzyce priorytetowe miejsce w czasie każdej sesji. Uznaje się, że już sam kontakt z muzyką, jej odtwarzanie lub tworzenie ma znaczący walor terapeutyczny. Potocznie mianem muzykoterapii określa się niekiedy również terapię zajęciową, w której muzyka, śpiew, czy gra na instrumentach odgrywają podstawową rolę (przyjętym na świecie warunkiem nazywania takich zajęć „muzykoterapią” jest posiadanie przez osobę je prowadzącą odpowiednich kwalifikacji do wykonywania zawodu muzykoterapeuty).

W sesji muzykoterapii może uczestniczyć każda osoba, bez względu na poziom jej umiejętności muzycznych, stopień niepełnosprawności, czy rodzaj zaburzeń. Dla terapeuty oraz dla efektywności terapii liczy się przede wszystkim sam proces, zaangażowanie uczestników. Z tego też względu śpiewu, czy improwizacji muzycznych powstających w czasie sesji muzykoterapii nigdy nie ocenia się w kategoriach artystycznych czy estetycznych.

 Zajęcia muzykoterapeutyczne prowadzi Pani Marzenka.

Dogoterapia jako alternatywa dla kontaktów społecznych, właściwie formuje relacje z drugim człowiekiem, pozwala w sposób spontaniczny i naturalny budować więzi, które służyć będą dzieciom w relacjach z ludźmi. Dzieci przebywające i rozwijające się w atmosferze wzajemnej akceptacji, jaką daje pies, nie czują lęku, obawy przed innością drugiej istoty. Odbierają ją taką, jaka ona jest,
z jej radościami i smutkami, podobieństwami i różnicami, a także uzdolnieniami i ułomnościami.

Założeniem prowadzonych zajęć jest osiągnięcie i rozwinięcie następujących celów:

• w zakresie funkcji psychomotorycznych:
• rozwijanie funkcji poznawczych,
• rozwijanie słownictwa,
• rozwijanie sprawności zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku i węchu,
• poszerzanie pamięci krótko- i długotrwałej,
• rozwijanie motoryki dużej i małej,
• rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej,
• rozwijanie koncentracji uwagi,
• rozwijanie orientacji kierunkowo-przestrzennej,
• rozwijanie poczucia równowagi,
• w zakresie sfery emocjonalno-społecznej:
• rozwijanie umiejętności współdziałania w grupie,
• rozwijanie umiejętności werbalizacji swoich potrzeb i uczuć,
• rozwijanie umiejętności relaksacji,
• podnoszenie wiary we własne możliwości,
• niwelowanie lęków.

Treści programowe dotyczą zwierząt, w tym psów w szczególności. Obracają się wokół zagadnień umożliwiających usprawnianie psychomotorycznego rozwoju dziecka. Przedstawione poniżej zagadnienia mają na celu wspomaganie wszelkich działań edukacyjnych i terapeutycznych realizowanych przez uczniów objętych zajęciami dogoterapii.

Ze względu na wspomagane umiejętności, treści programowe pogrupowane zostały na pięć kategorii:

• Rozwijanie postawy pro-ekologicznej
• Usprawnianie zmysłów w kontakcie ze zwierzętami
• Rozwijanie funkcji poznawczych z udziałem zwierząt
• Rozwijanie i usprawnianie sfery emocjonalnej i społecznej
• Rozwijanie i usprawnianie rozwoju motorycznego

Zajęcia odbywają się co dwa tygodnie, każda grupa bierze udział w zajęciach metodą AAA.

Zajęcia AAA – Animal Assisted Activities – są to zajęcia z psem, polegające na spotkaniach i zabawach ogólnorozwojowych. W ramach zajęć dzieci poznają tematykę związaną z bezpiecznym kontaktem ze zwierzętami, prawami zwierząt, obowiązkami właściciela i ludzi w stosunku do zwierząt, czynnościami pielęgnacyjnymi i zabawami rozwijającymi motorykę, zmysły i procesy poznawcze.

Ergoterapia (gr. ergo – czynię, robię) – rodzaj psychoterapii, forma terapii wykorzystująca różne rodzaje pracy i rekreacji jako środki terapeutyczne.

Ergoterapia opiera się głównie na wiedzy medycznej, psychologicznej, socjalnej i rzemieślniczej. Stosuje się ją przy zaburzeniach ruchowych, czuciowych, przewodzenia nerwowego i psychicznych dzięki czemu ma zastosowanie właściwie we wszystkich dziedzinach medycyny.

przywracają sprawność ruchową, jak również pomagają pokonać trudności z wykonywaniem codziennych czynności takich jak ubieranie i rozbieranie się, przygotowywanie i spożywanie posiłków, higiena osobista i wiele innych, które osobom zdrowym nie sprawiają żadnych trudności. W bardzo wielu z tych czynności, w różnym otoczeniu, czy na zewnątrz, czy też w domu istnieje możliwość ze skorzystania z dużego asortymentu pomocy i urządzeń, które ułatwić mogą pokonywanie tych trudności.

Ergoterapia jest ważnym środkiem leczniczym prowadzącym do rekonwalescencji chorych i niepełnosprawnych, jest formą terapii, która dzięki różnorodności metod i materiałów terapeutycznych pozwala chorym nauczyć się jak największej samodzielności, niezależności i aktywności. Uwzględniając potrzeby indywidualne osób dotkniętych i biorąc pod uwagę obraz choroby czy też niepełnosprawności, dobiera się odpowiednie środki leczenia ergoterapeutycznego.

Sens ergoterapii polega nie tylko na mechanicznym odtwarzaniu funkcji cielesnych, umysłowych i psychicznych, lecz także na tym, aby umożliwić choremu ponownie spełnianie w jego życiu, w jak najszerszym zakresie, jego funkcji i związanych z nimi zadań. Celem tej formy terapii jest osiągnięcie jak największej samodzielności oraz niezależności w życiu codziennym oraz zawodowym.

Arteterapia lub też artterapia (arte z łac. ars sztuka i terapia) – leczenie przez sztukę.

Zgodnie z definicją Brytyjskiego Stowarzyszenia Arteterapeutów (The British Association of Art Therapists (BAAT) arteterapia jest formą psychoterapii (art psychotherapy), która traktuje media artystyczne jako podstawowy sposób komunikacji. We wspierającym środowisku, któremu sprzyja relacja terapeutyczna, uczestnik arteterapii może tworzyć obrazy i obiekty, w celu ich eksploracji oraz dzielenia się znaczeniami, które mogą być z nich odczytane. Dzięki temu, osoba może lepiej zrozumieć siebie oraz naturę swoich problemów i trudności. To z kolei może prowadzić do pozytywnej trwałej zmiany w jego postrzeganiu siebie, w aktualnych relacjach oraz ogólnie rozumianej jakości życia.

Uczestnicy sesji arteterapii nie muszą posiadać zdolności artystycznych ani wcześniejszych doświadczeń. Terapeuta nie koncentruje się bowiem w pierwszym rzędzie ani na wartościach estetycznych wytworzonych obiektów ani na ich aspekcie diagnostycznym. Kontekst psychoterapeutyczny, z właściwymi mu czynnikami leczącymi, stanowi podstawową różnicę pomiędzy arteterapią a zajęciami plastycznymi czy terapią zajęciową. Głównym celem arteterapii jest umożliwienie klientowi dokonania zmiany, wzrostu, rozwoju osobistego poprzez stosowanie materiałów artystycznych w bezpiecznych i sprzyjających temu warunkach. Kluczową rolę w arteterapii odgrywa relacja terapeutyczna, która różni się od relacji w tradycyjnych formach psychoterapii, ponieważ zachodzi między pacjentem, osobą uczestniczącą (klientem/ pacjentem) i dziełem. Ta forma terapii może być szczególnie użyteczna dla osób, które mają trudności z wyrażeniem swoich myśli i uczuć drogą werbalną.

Szkoła dysponuje piecem do wypieku porcelany, dzięki czemu możemy pochwalić się wyjątkowymi i niespotykanymi wytworami naszych uczniów.

Mottem pracowni jest hasło: coś z niczego – czego dowodem są pomysłowe, przepiękne i wykonane z całego serca wytwory z papierowej wikliny, masy papierowej, decupaqe, quillingu, filcu na mokro czy sucho i innych technik.

Nasze prace można również zakupić na organizowanych jarmarkach czy kiermaszach okolicznościowych.

Prace wykonywane są najczęściej zgodnie z tematyką zbliżających się wydarzeń.

Uczniowie Zespołu Szkół Specjalnych nr 40 objęci są regularną opieką logopedyczną, prowadzoną przez doświadczonych neurologopedów – oligofrenopedagogów.

Formy i metody pracy dostosowane są do potrzeb i możliwości uczniów, dlatego w pracy terapeutycznej wykorzystywane są między innymi:

– masaż Shantala,

– elementy metody Castillo Moralesa (terapia prowadzona przez certyfikowanego terapeutę metody),

– stymulacja układu przedsionkowego,

– elementy metody werbo – tonalnej,

– integracja odruchów twarzy według metody dr S. Masgutowej,

– terapia jąkania i innych niepłynności mowy z zastosowaniem „Zmodyfikowanego Programu Psychofizjologicznej Terapii Jąkających Się” M. Chęćka),

– terapia behawioralna dzieci i młodzieży z autyzmem,

– program językowych ćwiczeń słuchowych „Słucham i uczę się mówić” E. Wianeckiej.

Gabinet  wyposażony jest w profesjonalny sprzęt i oprogramowanie komputerowe do terapii logopedycznej (między innymi interfejs foniczny, Logo – gry”, „Mówiące obrazki”).

Z uwagi na specyficzne potrzeby edukacyjne uczniów i duże  znaczenie w rozwijaniu ich zdolności porozumiewania się mają stosowane w terapii metody komunikacji alternatywnej:

– system symboli PCS,

– program językowy Makaton – system gestów i symboli graficznych,

– fotografie,

– piktogramy,

– gesty naturalne i gesty języka migowego.

 W ZSS nr 40 można także otrzymać pomoc w zakresie wczesnej interwencji logopedycznej.