Autor: administrator

To innowacyjna i nowatorska metoda pedagogiczna, która jest prowadzona w naszej szkole od października 2015 roku przez Panią Jolantę Nenko. Metoda ta wykorzystuje dywan ze specjalnymi liniami do nauki szeregu gier i zabaw ruchowych oraz edukacyjnych, które właśnie poprzez zabawę pomagają w liczeniu – dodawaniu, odejmowaniu czy rozpoznawaniu kolorów. Metoda ta aktywizuje uczniów do współpracy i nawiązywania przez to relacji interpersonalnych. Tuputan wykorzystywany jest często w zabawach taneczno-ruchowych w myśl hasła nauka poprzez ruch.

Plastyka Sensoryczna, której autorką metody jest Izabela Anna Stefańska.

Jest to metoda wspierania rozwoju poprzez działania z zakresu stymulacji sensorycznej / w oparciu o edukację plastyczną/ z elementami Coachingu. Istotą Sensoplastyki jest oparcie procesu twórczego na podbudowie Coachingowej. Od strony działań plastycznych, Sensoplastyka to tylko i wyłącznie produkty spożywcze, używane do tworzenia farb i mas plastycznych.

Cel Sensoplastyki to poprzez odpowiednie przygotowanie przestrzeni – wspieranie rozwoju kompetencji intra oraz interpersonalnych oraz harmonijny rozwój zmysłów i całego organizmu. (źródło: I. A. Stefańska: Sensoplastyka. materiały szkoleniowe, Lublin 2014)

Zasady Sensoplastyki:

1. Używamy wyłącznie produktów spożywczych
2. Przygotowujemy przestrzeń
3. Dajemy sobie czas
4. Odstawiamy w kąt fartuchy i odzież ochronną
5. Zadajemy pytania zamiast wydawać polecenia
6. Zamiast zachęcać, dajemy czas i po prostu się bawimy
7. Dostrzegamy trudne sytuacje i wspieramy w ich doświadczaniu
8. Szanujemy wizerunek dziecka
9. Brudzimy się 

Jak pokazują najnowsze badania z dziedziny neuropsychologii, poziom rozwoju funkcji wykonawczych ma większe znaczenie dla osiągnięć szkolnych dziecka niż poziom jego inteligencji czy też wyjściowe umiejętności czytania i liczenia. Funkcje wykonawcze są kluczowe dla rozwoju poznawczego, społecznego i psychicznego. To dzięki nim zachowanie człowieka staje się planowe, celowe, świadome i wybiórcze, zaś jego reakcje – elastyczne i kontrolowane.
Podczas zajęć pracujemy  gównie nad:

• koncentracją uwagi,
• hamowaniem niepożądanych reakcji,
• giętkością poznawczą,
• umiejętnością korzystania z informacji zwrotnych,

Program Stymulowania Rozwoju Funkcji Wykonawczych opracowywany jest indywidualnie do każdego ucznia, w oparciu o specjalistyczny kwestionariusz oraz narzędzia do diagnozy i monitorowania przebiegu terapii.

Zajęcia Integracji funkcji wykonawczych w naszej szkole prowadzi p. Ula
Już niebawem mamy nadzieję prowadzić zajęcia wykorzystując nowoczesne narzędzie edukacyjno-terapeutyczne (podłogę multimedialną) za pomocą interaktywnego Programu Stymulowania Rozwoju Funkcji Wykonawczych®

Zajęcia specjalistyczne, których celem jest osiągnięcie jak najlepszej koordynacji ruchowej:

krok I: diagnoza sensomotoryczna w oparciu o test odruchów wczesnodziecięcych oraz obserwację

krok II: integracja niewygaszonych odruchów wczesnodziecięcych

krok III: automatyzowanie wzorców ruchowych i ich precyzowanie poprzez trening motoryczny na materacu, kołysce, huśtawce, wałku, desce oraz na krzesełku – doskonaląc równowagę, regulując napięcie mięśniowe, doskonaląc orientację przestrzenną, rytmiczność oraz precyzję ruchową.

Metoda opracowana przez Freda Warnke przeznaczona jest do pracy z dziećmi od  6 roku życia lub osobami dorosłymi, u których występują trudności w zakresie prawidłowego czytania, pisania i mówienia. Terapią objęte są osoby przejawiające objawy Centralnych Zaburzeń Przetwarzania Słuchowego.

Celem terapii metodą Freda Warnkego jest zautomatyzowanie funkcji poznawczych (słuchowych i wzrokowych) niezbędnych podczas czytania i pisania.

Terapię prowadzi pani Iwona i pani Ewa

Nasze ręce jako wyspecjalizowany narząd odpowiedzialne są w naszym ciele za wiele funkcji, m.in. za: popychanie, podnoszenie ciężarów, siłowanie się. Jednocześnie ręce potrafią wykonywać bardzo precyzyjne i skomplikowane ruchy w zakresie: samoobsługi, rysowania, pisania, a nawet artykulacji i szeroko pojętej komunikacji.

Jeżeli u dziecka pojawiają się dysfunkcje w obszarze motoryki małej rąk, wówczas zaleca się zastosowanie zajęć z zakresu terapii ręki.

Terapia ręki to przede wszystkim usprawnianie małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców. Terapia ręki to również dostarczanie wrażeń dotykowych, umożliwiających poznawanie różnych kształtów, struktur materiałów oraz nabywanie umiejętności ich rozróżniania.

Głównym celem terapii ręki jest osiągnięcie samodzielności w zakresie podstawowych czynności życia codziennego.

Do innych celów terapii ręki zalicza się także:

• poprawę umiejętności chwytu
• wypracowanie zdolności skupienia uwagi i patrzenia
• wzmacnianie koncentracji
• poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej
• przekraczanie linii środka ciała.

Terapia ręki przeznaczona jest dla dzieci:

• niechętnie podejmujących czynności manualne (np. malowanie, lepienie z plasteliny) oraz mających problem z koordynacją obu rąk w trakcie wykonywania tych czynności, a także z koordynacją wzrokowo-ruchową
• mających znacznie obniżone lub wzmożone napięcie mięśniowe w obrębie kończyny górnej (obręczy barkowej, stawu łokciowego, w obrębie nadgarstka i stawów palców)
• mających problem w zakresie samoobsługi
• z nadwrażliwością dotykową oraz niedowrażliwionych dotykowo
• niewidomych i słabowidzących (dłonie dla tych dzieci są zmysłem kompensującym uszkodzony analizator wzrokowy)

ŹRÓDŁO: http://www.wesolakraina-rehabilitacja.pl/terapie/terapia-r%C4%99ki/

Psychoterapia behawioralna została opracowana w oparciu o prawa uczenia się, zwłaszcza zasady warunkowania. Wywodzi się z behawioryzmu.

Opiera się ona na technikach treningowych, takich jak np. trening relaksacji, wykorzystywany w systematycznej desensytyzacji (odwrażliwianiu) pomocnej w leczeniu fobii, czy trening asertywności.

Psychoterapia behawioralna skupia się wyłącznie na zachowaniu człowieka, jako jego naturalnej reakcji na wpływy otoczenia. Ważne jest tu i teraz, natomiast nieistotne są wydarzenia z przeszłości.

Pomoc w zmianie niepożądanego zachowania odbywa się bez analizy jego nieświadomych przyczyn, których istnienia behawioryzm nie uznaje. Terapeuta w tym rodzaju psychoterapii pełni funkcję aktywną i dyrektywną – wyjaśnia, proponuje, doradza, wspiera, motywuje i wyznacza zadania. Pacjent natomiast jest kimś w rodzaju ucznia – oczekuje się od niego przede wszystkim gotowości do aktywnych zmian. (źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Psychoterapia_behawioralna)

Psychoterapia poznawczo – behawioralna  jest jednym z podejść  terapeutycznych, ale za to jednym z lepiej zbadanych podejść, którego skuteczność została udokumentowana badaniami klinicznymi. Ogólnie mówiąc  jest nastawiona na zmianę myślenia (sfera poznawcza) i zmianę zachowań (sfera behawioralna).

Terapia poznawczo-behawioralna jest nastawiona na rozwiązywanie bieżących, konkretnych trudności i problemów, a zatem skoncentrowana tu i teraz,(co nie znaczy, ze nie sięga się czasem do przeszłości ), na ogół jeden raz w tygodniu, (zdarzają się terapie dłużej trwające, jeżeli dotyczą problemów bardzo złożonych i utrwalonych ) i wreszcie oparta na współpracy – terapeuta i klient wspólnie wypracowują optymalny przebieg procesu terapeutycznego.  (ŹRÓDŁO: http://www.cbtporadnia.pl/)

Terapia psychomotoryczna wg Procus i Block mieści się w nurcie terapii integracyjnych. Służy ona likwidowaniu różnego rodzaju patologii i zaburzeń: ruchu, koordynacji wzrokowo-ruchowej, zachowania, emocji, pamięci, uwagi, mowy, czytania i pisania.

W modelu terapii psychomotorycznej, wypracowanym przez Marcele Procus i Michelle Block fundamentalne jest założenie, że „przez usprawnienie ciała, osiągnięcie ruchu dowolnego (tj. celowego) dziecko dochodzi stopniowo do panowania nad sobą, a to prowadzi do lepszego posługiwania się pamięcią, rozumowaniem i mową”.

Terapia prowadzona jest przez dwóch specjalistów i przewiduje odbywanie przez okres 3-6 miesięcy 30-35 sesji zajęć po półtorej godziny w małej grupie rówieśników . Ułatwia to proces uświadamiania sobie przez dziecko obrazu własnego ciała przez porównanie, naśladownictwo (imitację pozycji) lub współzawodnictwo. Mała grupa dzieci, ćwicząca z dwiema osobami dorosłymi powala na obserwację cech osobowości dziecka, jego relacji z otoczeniem i daje okazję do ich ewentualnej korekty. Zachowanie dziecka jest monitorowane w odniesieniu do stopniowego uzyskiwania własnej tożsamości i wypracowywania schematu ciała. Jednym z ważnych elementów tej metody jest powtarzanie tego samego planu ćwiczeń podczas każdej z około 30 sesji. Służy to tworzeniu się struktury w czasie i antycypacji zdarzeń. Antycypacja prowadzi do lepszej kontroli emocji, obniżenia lęku, a przez to, do zmniejszenia nadpobudliwości, psychoruchowej, agresywności, lepszej akceptacji sytuacji stresogennych. Zajęcia te są zrozumiałą dla dziecka okazją do nauki nowych i skutecznych strategii funkcjonalnych.

Zajęcia prowadzą mgr Stanisława Stus i mgr Alicja Ochota

Schemat zajęć terapii psychomotorycznej:

1. Powitanie
2. Przebieranie się i składanie ubrania
3. Toaleta
4. Masaż
5. Ćwiczenia indukcyjne
6. Ćwiczenia dużej motoryki
7. Ćwiczenia schematu ciała
8. Aplikacje
9. Ubieranie się
10. Pożegnanie

Integracja sensoryczna to zdolność dziecka do odczuwania, rozumienia i organizowania informacji dostarczanych przez zmysły z otoczenia oraz z własnego organizmu. Mówiąc w skrócie, integracja sensoryczna pozwala segregować, porządkować i składać razem pojedyncze bodźce w pełne funkcje mózgu. Gdy funkcje te są zrównoważone, motoryka ciała łatwo dostosowuje się do otoczenia, umysł łatwo przyswaja informacje, a „dobre” zachowanie pojawia się w sposób naturalny. Integracja sensoryczna wpływa także na rozwój dziecka, zdolność do nauki i samoocenę.

Podczas terapii dziecko będzie zachęcane i kierowane do wykonywania aktywności, które będą wyzwalać i prowokować odpowiednie, skuteczne reakcje na bodźce sensoryczne. W trakcie zajęć wykonywane będą odpowiednie dla Państwa dziecka aktywności dostarczające stymulacji przedsionkowej, proprioceptywnej oraz dotykowej. Stopień trudności tych aktywności będzie stopniowo wzrastać tak, aby wymagać od dziecka bardziej zorganizowanych i zaawansowanych reakcji. W trakcie terapii preferowane są ukierunkowane zabawy i aktywności swobodnie wykonywane przez dzieci, wyzwalające automatyczne reakcje sensoryczne, aniżeli instruowane, narzucone i ćwiczone konkretne reakcje na bodźce.

Ćwiczenie konkretnych umiejętności nie jest zwykle celem terapii Integracji Sensorycznej. Dziecko w większości nie będzie ćwiczyło takich czynności jak: chodzenie po równoważni, łapanie piłki, pisanie długopisem, podskoki na jednej nodze. Stosowane raczej będą aktywności rozwijające podstawowe umiejętności, które umożliwią dziecku nauczenie się efektywne powyższych czynności /np. łapania piłki/. W niektórych jednak sytuacjach dziecko może być poddane ćwiczeniom konkretnych czynności ruchowych. Może to mieć miejsce w przypadku dzieci, u których wyćwiczenie takich umiejętności jest kluczowe dla rozwoju jego poczucia wartości oraz stosunków z rówieśnikami.

Wskazane mogą być dodatkowe zajęcia ruchowe, które są niezmiernie ważne ale nie są równoznaczne z aktywnościami z zakresu Integracji Sensorycznej.

Ważnym aspektem terapii Integracji Sensorycznej jest motywacja dziecka. Gra ona ważną rolę przy doborze ćwiczeń. Większość dzieci poszukuje i domaga się tych aktywności, które są dla nich najbardziej wskazane na danym etapie rozwoju. Stanowi to dla terapeuty ważną informację dotyczącą zainteresowania i motywacji dziecka. Czynniki te brane są pod uwagę przy doborze aktywności. Niektórym dzieciom terapeuta pozostawi wiele swobody przy wyborze zabaw i ćwiczeń. Innym dzieciom, które mają trudności z wybraniem odpowiedniej aktywności terapeuta zaproponuje dużą ilość zabaw przez siebie wyselekcjonowanych. Nawet w takiej sytuacji dziecko będzie zachęcane do czynnego udziału w zabawie. Rzadko się zdarza, aby dziecko było tylko biernym uczestnikiem stymulacji, ponieważ aktywny udział i eksploracja umożliwia dziecku bardziej dojrzałe i lepiej zorganizowane przetwarzanie informacji sensorycznych.

Terapia Integracji Sensorycznej jest zazwyczaj dla dziecka przyjemnością. Otoczenie terapeutyczne jest wyposażone w różnorodny sprzęt taki jak: zjeżdżalnie, platformy do huśtania, liny do wspinania, koła do wskakiwania, trapezy do huśtania. Dla dziecka terapia jest zabawą i może taką wydawać się dorosłym. Ale jest to jednocześnie ciężka praca, bo pod kierunkiem wykwalifikowanego terapeuty dziecko jest w stanie osiągnąć sukces, który prawdopodobnie byłby niemożliwy w całkowicie spontanicznej zabawie. Faktem jest, że wiele dzieci z problemami Integracji Sensorycznej nie potrafi bez pomocy bawić się efektywnie i w sposób zorganizowany. Tworzenie atmosfery zabawy nie służy jedynie przyjemności. W takiej atmosferze dziecko jest bardziej zaangażowane w aktywności i robi większe i szybsze postępy niż dziecko niezaangażowane.

Zajęcia prowadzi Pani Irenka i Pani Anna G.

Źródło: www.integracjasensoryczna.org.pl

Muzykoterapia – dziedzina posługująca się muzyką lub jej elementami w celu przywracania zdrowia lub poprawy funkcjonowania osób z różnorodnymi problemami natury emocjonalnej, fizycznej lub umysłowej.

Podstawowym środkiem oddziaływania w muzykoterapii jest dźwięk, muzyka, która często jest wyzwalaczem i katalizatorem przeżyć i emocji. Ze względu na techniki stosowane obecnie w muzykoterapii zasadniczo wyróżnia się podział na: muzykoterapię aktywną, do której zalicza się oddziaływania angażujące „fizycznie” (jak śpiew, gra na instrumentach, ruch przy muzyce, improwizacja) oraz muzykoterapię receptywną, której podstawą jest słuchanie muzyki, relaksacja i wizualizacja. Równolegle istnieje, bazujące na metodach i podejściach, rozróżnienie na „muzykę w terapii” oraz „muzykę jako terapię”. W pierwszym przypadku muzyka stosowana jest jako element każdej sesji – istotny, jednak nie zawsze podstawowy. Często stanowi tło lub uzupełnienie stosowanych technik psychoterapeutycznych czy ćwiczeń rehabilitacyjnych. Koncepcja „muzyki jako terapii” wyznacza muzyce priorytetowe miejsce w czasie każdej sesji. Uznaje się, że już sam kontakt z muzyką, jej odtwarzanie lub tworzenie ma znaczący walor terapeutyczny. Potocznie mianem muzykoterapii określa się niekiedy również terapię zajęciową, w której muzyka, śpiew, czy gra na instrumentach odgrywają podstawową rolę (przyjętym na świecie warunkiem nazywania takich zajęć „muzykoterapią” jest posiadanie przez osobę je prowadzącą odpowiednich kwalifikacji do wykonywania zawodu muzykoterapeuty).

W sesji muzykoterapii może uczestniczyć każda osoba, bez względu na poziom jej umiejętności muzycznych, stopień niepełnosprawności, czy rodzaj zaburzeń. Dla terapeuty oraz dla efektywności terapii liczy się przede wszystkim sam proces, zaangażowanie uczestników. Z tego też względu śpiewu, czy improwizacji muzycznych powstających w czasie sesji muzykoterapii nigdy nie ocenia się w kategoriach artystycznych czy estetycznych.

 Zajęcia muzykoterapeutyczne prowadzi Pani Marzenka.